daheimgeblieben

 

Κοίτα να δεις, σκέφτομαι την ώρα που πάω να στρίψω στη γωνία. Πάνω στον τοίχο κάποιος, αδιαφορώντας για τα προσωπικά του δεδομένα σαν να πάτησε «ναι» σε ό,τι κούκι βρέθηκε στο διάβα του, γνωστοποιεί σε όλο τον κόσμο πως είναι άρρωστος με την μπάλα, ότι απέκτησε ή απλώς εκδήλωσε μια ψυχασθένεια που δεν χρειάζεται να κρύψει, μια ψυχασθένεια διαδεδομένη και κοινωνικά αποδεκτή, την οποία όχι μόνο μπορεί να ομολογήσει, μα κάλλιστα να την βροντοφωνάξει εκσφενδονίζοντας με άγρια χαρά τις σταγόνες του σπρέι του σαν αφρισμένη σαμπάνια σε γιορτή. Τι πετριά κι αυτή, σκέφτομαι, ενώ από μέσα μου έχω αρχίσει να σιγοτραγουδώ αυτή η πετριά είναι δική του και δική μας και η λέξη μού γεννά την επιθυμία να γράψω ένα ποιηματάκι για τον Freud που θα κυκλοφορούσε λέει ανάμεσα σε όλους εμάς που έχουμε φάει τις πετριές στο νοσοκομείο Σαλπετριές· λάθος! στο νοσοκομείο Salpêtrière, διορθώνω τον εαυτό μου, η ομοιοκαταληξία επέτυχε, αλλά η ακρίβεια απέθανε και με το μαγικό σχήμα «·λάθος!» να σου και ο Σεφέρης από του στενού το βάθος να κουβαλάει τρεκλίζοντας εκείνη την άνω τελεία στα χέρια, την οποία ένας ολόκληρος λαός χρόνια τώρα προσπαθεί να χωνέψει, αλλά εκείνη έχει σταθεί σαν μπαλίτσα στον αέρα λες και πάγωσε η εικόνα την κρίσιμη στιγμή πριν το σουτ και κανείς δεν τολμάει να την ξεπαγώσει και να τη σουτάρει επιτέλους αυτή την άνω τελεία που μας κατέστρεψε το τραγούδι και μας ξεκούρδισε τη λογική. Γιατί ακόμη και στην πιο ξεκούρδιστη λογική, η μπαλίτσα δεν χάνεται, στέκεται πεισματικά στον αέρα να μας θυμίζει την παρουσία της, όπως εδώ, στον δρόμο που έχει τη δική του ιστορία, που κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, κάποιος που σ' όλα τα κούκις είπε «Ja».

In der Paranoia drängt sich eben so vielerlei zum Bewusstsein durch, was wir bei Normalen und Neurotikern erst durch die Psychoanalyse als im Unbewussten vorhanden nachweisen. Der Paranoiker hat also hierin in gewissem Sinne Recht, er erkennt etwas, was dem Normalen entgeht, er sieht schärfer als das normale Denkvermögen, aber die Verschiebung des so erkannten Sachverhaltes auf andere macht seine Erkenntnis wertlos.

Sigmund Freud: Zur Psychopathologie des Alltagslebens

Worte waren ursprünglich Zauber, und das Wort hat noch heute viel von seiner alten Zauberkraft bewahrt. [...] Wir werden also die Verwendung der Worte in der Psychotherapie nicht geringschätzen und werden zufrieden sein, wenn wir Zuhörer der Worte sein können, die zwischen dem Analytiker und seinem Patienten gewechselt werden.

Sigmund Freud: Vorlesungen zur Einführung in die Psychoanalyse